Dominique Thirion · marokkaanse wandering

marokkaanse wandering

“Errance marocaine” is mijn eerste werk. Ik begon aan een stage in het grote Marokkaanse zuiden om te proberen de sfeer weer te geven van een landbouwdorpje in de buurt van Zagora. Ik was een beetje ontgoocheld omdat de resultaten niet echt aan de verwachtingen van mijn leraar voldeden. Daarom zag ik de laatste dagen af van een expeditie in de woestijn, om mezelf in vraag te stellen en rond te zwerven in de buitenwijken en over de wegen. Toen de groep terugkeerde naar België, bleef ik in Marrakech om er verder rond te dolen.

Later ontdekte ik « Errances » van Depardon. Pas dan begon ik de zin van mijn werk in te zien. Geen reportage, ook geen documentaire, gewoon een blik die naar niets op zoek is, maar die, net omdat hij niets zoekt, de uiterlijke schijn overstijgt en een ander licht werpt op datgene wat er is – wat iedereen kan zien, maar niemand ziet.

Ik zou me niet echt omschrijven als een fotograaf: een (te) mooi beeld interesseert me niet, ik heb een hekel aan techniek, ik gebruik een bridge camera en heb lange tijd op automatische piloot gewerkt.

Fotografie is een eenzame kunst, je moet de confrontatie aangaan met jezelf. Elke (goede) foto is een soort zelfportret waarop je je masker laat vallen (want ook de blik heeft zijn masker). Je voelt iets, meestal weet je zelfs niet wat, en drukt op de knop. Daarna moet je zin geven, het omzetten om het te laten zien aan anderen. De gevoelens zijn velerlei, en dus moeten er ook veel verschillende manieren zijn om een foto te ‘lezen’.

Natuurlijk is er de kwaliteit van de blik. Mijn museumbezoeken en mijn beroep als antiquair hebben me erg geholpen.